Tam 5 sene kuş gibi uçup gitmiş...Daha dün gibi aklımda her an.. Dağ gibi bir adam 35 kiloluk bedeniyle kucağımdaydı. Hangimiz için daha zordu bilmiyorum.. Eriyip bitmiş bir babayı kucaklamak mı, yoksa eriyip bitmiş bir babanın kucağında durduğu evladının yüzüne bakması mıydı bizi ağlatan.. Dünyanın en yakışıklı adamıydı benim için..İlk aşkım,en büyük aşkım..Üstelik karşılıksız bir aşktı bizimkisi..Kan ve soyadı ortaklığıydı sadece..En iyi okullarda okudum,hep iyi arabalara bindim,şık kıyafetler giyindim.Ama ne güzel kıyafetlerimi gösterecek, ne kep töreninde fotoğraf çektirecek, ne de arabaya atlayıp şöyle bir tur atacak babam olmadı benim.Aslında vardı sureti..Bedeni oralarda bir yerdeydi,arada bir telefon ederdi..Belki bunlar bana yetmedi, belkide beni,benim onu sevdiğim kadar çok sevmesini istedim.İşte bu yüzden biraz mahsun yetiştim..Zamanla derim bir timsah gibi kalınlaştı.Zırhıma değen her şey geri tepti. 5 sene önce bugün duvarlarımı iyice yükselttim.Çünkü babam artık gerçekten yoktu..Yani arada bir de olsa telefon gelmeyecekti. 25 yaşıma kadar hiç görmediğim kadar çok görmüştüm o aşık olduğum yüzü yaşamının son 2 senesinde.Hastane odasında baba kız olmayı başarabildik. O serumlara bağlı yatakta yattı, ben yanındaki tekli koltukta oturdum. Tam 745 gün geçirdik birlikte..Bağlandığı cihazların sesini dindirebilen tek bir şarkı vardı aklımda....Her gün, her dakika tekrarladım... Güle güle baba...Seni affediyorum..